Kurbanlık

Kurban Bayramı yaklaşıyor. Biz her bayram gibi, bu bayram da dedemin köyündeyiz.

Bayramdan iki gün önce kurbanlık koyunumuzu seçmek için dedem ve babamla birlikte İsmail Amca’nın bahçesine gittik. Onun kocamaan bi ağılı var. Ağıl koyun ve kuzuların evi demek.

Koyunların ağılında, aralarında 4-5 tane de kuzu gördüm. Çoook sevimli ve masum yüzleri vardı. Anneleri de yanındaydı. Ama anneleri onları nasıl karıştırmıyordu ki? Hepsi birbirine benziyordu çünkü.

Meğer anne koyun, kuzusunu doğurduğunda, onu diliyle temizlermiş, aldığı tadı ve kokuyu da hiiiç unutmazmış. Yavrusunu böyle tanırmış. Öyle dedi İsmail Amca. Kuzulardan birini sevmem için bana verirken, “üstelik koyunun yavrusunu tanıması için çok fazla zamanı da olmaz. Doğum yaptığı anda bunu anlaması gerekir. Yoksa kuzusunu bir daha bulamayabilir” dedi.

Sonra babam koyunumuzu seçti. Be merak ediyordum babama sordum. Neden kurban kesiyorduk ki?..

Babam dedi ki; “yavrum kurban, Allah’ın verdiği nimetlere şükretmek için kesilir. Bir canlıyı öldürmek, kan akıtmak değil burada amaç. Biz kurban keserek deriz ki; ‘Allah’ım, beni Sen’den uzaklaştıran her şeyi kurban etmeye hazırım’.”

“Rabbimiz, İbrahim Peygamberimiz’e de kurban etmesi için bir koç yollamıştı. Allah’ın emriyle biz de koç, koyun, inek gibi hayvanları kurban eder, etlerini ihtiyaç sahibi insanlara dağıtırız. Biz Müslümanlar, kurban ibadetiyle sevap kazanırız.”

İsmail Amca, “bayramda kurban eti dağıtma konusunda babana yardım edersin değil mi? Bak sen de güzel bir iş yapmış olur, sevap kazanırsın” dedi.

“Tamam İsmail Amca” dedim ben de.

Babamla köyde biraz dolaştık ve ikindiden sonra koyunumuzu da alıp yola çıktık. Benim için çoook güzel bi gün olmuştu.